គំនិតឡឺកឺ ៖ មហិច្ឆតារមនុស្ស

ដោយសារតែការរំខានពីកូវីដ ១៩នោះធ្វើឲ្យខ្ញុំចេះតែកើតមានគំនិតផ្ដេសផ្ដាស់ ឯណាឆ្កុយទៅវិញ។
ពីមុនទាល់តែត្រូវអាហ្ស៊ូនីវល្លិ៍ឈើ ទើបកើតមានការគិតផ្ដេសផ្ដាស់ដើ់រកទិញអាគ្រឿងស្រវឹង លែងបានផឹកតែកាហ្វេ ក៍គិតអារឿងផ្ដេសផ្ដាស់ចេញដែរ។
តាមខ្ញុំយល់មហិច្ឆតារមនុស្សមាន៦យ៉ាង គឺ៖សម្រាប់អ្នកក្រគិតថា បើមានលុយនឹងមានសេចក្ដីសុខ រីឯអ្នកមានវិញគិតថាបើមាន ពេលវេលាវែងវិញមិនដឹងជា មានសេចក្ដីសុខយ៉ាងណាទេ! ។
ចំពោះអ្នកពិការគិតថាប្រសិនបើដើររួច គឺមានសេចក្ដីសុខហើយចំពោះអ្នកងងឹតភ្នែកតែងតែស្រមៃថា បើមើលឃើញមិនដឹងជាមានសេចក្ដីសុខយ៉ាងណាទេ។
ចំណែកអ្នកុំទានគិតចង់បានត្រឹមតែ បាយគ្រប់គ្រាន់ប៉ុណ្ណោះនឹងមសនសេចក្ដីសុខហើយ។
ចំពោះអ្នកឈឺគិតថាបានត្រឹមតែជាជម្ងឺនោះ នឹងមានសេចក្ដីសុខហើយ។
នេះជាមហិច្ឆតាររបស់មនុស្សតាម ពិតសារធាតុជាមនុស្សនឹងមិនស្កប់ស្កល់ ចំពោះអ្វីដែលខ្លួនមានឡើយ។ មនស្សជាសត្វមានវិចារណញាណ ដែលមនុស្សដូចគ្នាមិនអាចយល់បាន។
អញ្ចឹងហើយទើបនៅក្នុងរឿងសាមកុក គេនិយាយថា “សត្វចាបមិនអាចយល់ពីគំនិត សត្វឥន្ទ្រីយ៍ឡើុយ ហើយអ្នកតូចក៏មិនអាច យល់ពីគំនិតអ្នកធំដែរ៕